How..?

Κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή.. Με λίγο πονόλαιμο, λίγο συνάχι, λίγο πυρετό.. Όλα από λίγο, αλλά τόσο αρκετά ώστε να με καθηλώνουν στο σπίτι.. Αν και δεν το θεωρώ καθήλωση, το θεωρώ ηρεμία και ευκαιρία για ξεκούραση.. και κάτι άλλο.. Ο λόγος που κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή δεν είναι για να "ποστάρω" διάφορα βιντεάκια, να κάνω σχόλια σε φωτογραφίες φίλων.. Το κάνω και αυτό.. Αλλά ο αληθινός λόγος είναι αυτή η κενή σελίδα του επεξεργαστή κειμένων, με τον κέρσορα που αναβοσβήνει απειλητικά και περιμένει το πρώτο γράμμα.. Του το δίνω και το τρώει λαίμαργα.. Κάποιες φορές δεν του αρέσει και μου το φτύνει στα μούτρα.. Κάποιες φορές μου έχει φτύσει ολόκληρες σελίδες στα μούτρα.. Τελείως ανικανοποίητο μηχάνημα, σκέφτομαι.. Μετά του πετάω ένα άλλο γράμμα.. Αυτό το δέχεται.. Κάναμε μια αρχή.. Δύσκολη.. Αλλά τόσο όμορφη.. Καλό χειμώνα να έχουμε..

Found and lost.. maybe..

Είναι στιγμές που η ζωή σου παίζει περίεργα παιχνίδια.. Στιγμές που σου δίνει μια ευκαιρία τόσο προφανή, τόσο κραυγαλέα, σαν να σου λέει, άρπαξέ με και δημιούργησε, πέτυχε! Κι όμως.. Τέτοιες στιγμές πολλές φορές μας βρίσκουν τόσο απροετοίμαστους.. Και είναι κρίμα.. Πραγματικά.. Να νιώθεις ότι θα μπορούσες να έχεις αρπάξει αυτή την ευκαιρία που τόσο γενναιόδωρα σου προσφέρθηκε και τελικά να είσαι τόσο ανέτοιμος (όχι απαραίτητα ανώριμος).. Και μετά ξεκινάνε οι ερωτήσεις του στυλ "Γιατί δεν το έκανα;" "Γιατί δεν ήμουν έτοιμος;" "Αν είχα κάνει αυτό αντί για αυτό;".. Το θέμα είναι ότι δυστυχώς κάποια πράγματα δεν αλλάζουνε.. Οπότε απλά δέχεσαι την πραγματικότητα και συνεχίζεις.. Για κάποιο διάστημα νιώθεις ένα κενό.. Αλλά δεν πρέπει να το αφήσεις να σε καταβάλλει.. Πρέπει να συνεχίσεις.. Πρέπει..

Inspiration..

Έμπνευση.. Δεν ξέρω πόσοι άνθρωποι πιστεύουν σε αυτή την λέξη.. Εγώ πάντα πίστευα.. Και πάντα θεωρούσα ότι υπάρχουν κινητήριες δυνάμεις για αυτή την έννοια.. Δεν είναι τυχαίο ότι ποτέ δεν ξεκίνησα να γράφω κάτι αν δεν έβρεχε.. Δεν είναι τυχαίο ότι με το που πέσουν οι πρώτες φθινοπωρινές ψιχάλες (ναι, δεν μετράω τις άλλες εποχές και μπορείτε να με πείτε ρατσιστή), κατευθείαν ένιωθα το μυαλό μου να μπλοκάρει από σκέψεις, από ιδέες.. Πολλές ήταν άθλιες, αν και προσωπικά θεωρώ ότι δεν υπάρχουν άθλιες ιδέες.. Πολλές όμως είναι υπέροχες.. Όχι υπέροχες με τον "κοινό κανόνα".. Υπέροχες για μένα, σε εκείνη την συγκεκριμένη χρονική στιγμή και σε εκείνο το συγκεκριμένο γεωγραφικό και νοητικό τόπο.. Υπέροχες για αυτή την γλυκιά ανυπομονησία που σου δημιουργούν να.. δημιουργήσεις.. Κάτι που μπορεί για τον υπόλοιπο κόσμο να μην σημαίνει τίποτα.. Για μένα όμως θα σημαίνει πολλά.. Και αυτό είναι μάλλον το σημαντικό.. Ίσως μετά, κάποτε, έρθει και ο "κοινός κανόνας"..

I have a dream..

Όλοι σε κάποια στιγμή της ζωής μας αισθανόμαστε ένα τσουβάλι από μαζεμένα απραγματοποίητα όνειρα.. Όνειρα παλιά, όνειρα καινούρια, ρεαλιστικά και μη (τα μη είναι πάντα πιο όμορφα και ενδιαφέροντα κατά την ταπεινή μου άποψη).. Κάποιες φορές όσα είναι τα όνειρα, τόσοι είναι και οι διαφορετικοί εαυτοί μας.. Πολλά συγκρούονται.. Και πρέπει να επιλέξεις.. Ίσως για ένα μικρό διάστημα.. Ίσως για πάντα.. Όλα έχουν ένα κόστος.. Αλλά το μεγαλύτερο κόστος το έχει το να μην ονειρεύεσαι.. Το όνειρο πρέπει να υπάρχει πάντα.. Έστω και σαν μια μακρινή σκέψη.. Απλά να υφίσταται.. Για να προχωράς.. Για να ζεις.. Καλησπέρα και καληνύχτα..