Sunday 28 June 2009

Στιγμές..

Α: Θέλω να κρατηθώ από κάπου..
Β: Από τον εαυτό σου δεν μπορείς;
Α: Όχι..
Β: Γιατί όχι;
Α: Απλά δεν μπορώ..
Β: Εντάξει..
Α: Αλήθεια;
Β: Ναι..
Α: Θα με κρατάς σφιχτά;
Β: Ναι..
Α: Μου το υπόσχεσαι;
Β: Ναι..
Α: Μέχρι πότε;
Β: Όσο μπορώ..

Saturday 27 June 2009

Shadows in the dark..

Άνθρωποι.. Σκιές.. Άνθρωποι Σκιές.. Περνάνε από την ζωή μας συνεχώς, είτε δίπλα μας, είτε στα αυτιά μας, είτε στα μάτια μας, είτε στα χέρια μας, είτε στο μυαλό μας, είτε στην καρδιά μας, είτε οπουδήποτε.. Και με οποιονδήποτε τρόπο.. Κάποιες φορές μένουν και νιώθουμε ωραία.. Κάποιες φεύγουν και πάλι νιώθουμε ωραία.. Κάποιες φεύγουν και νιώθουμε το κενό να τρυπάει τη ζωή μας.. Αλλά στην ουσία ποτέ δεν φεύγουν αν δεν το θέλουμε εμείς.. Τίποτα δεν είναι οριστικό, τίποτα δεν είναι αμετάκλητο.. Αρκεί να είμαστε εκεί.. Εκεί..

Στους ανθρώπους που φεύγουν και θα μείνουν πάντα εδώ..

Στους ανθρώπους που έρχονται και ελπίζω να είναι πάντα εδώ..

Στους Ανθρώπους..

Tuesday 23 June 2009

Κάτι..

Και εκεί που νομίζεις ότι έχεις απομείνεις μόνος, εσύ, το φεγγάρι και το τραγούδι που παίζει απαλά, εκεί που νομίζεις ότι κοιτάζεις μόνος τα σύννεφα, χωρίς κάποιο βλέμμα να συντροφεύει το δικό σου, εκεί ακριβώς έρχεται ο Θεός να σου χαμογελάσει.. Δεν έχει σημασία σε ποιόν θεό πιστεύεις.. Αρκεί να πιστεύεις σε κάτι.. Και να προσεύχεσαι για αυτά που πιστεύεις, να συνεχίσεις να ονειρεύεσαι, να συνεχίσεις να πιστεύεις ότι κάποια στιγμή ένα χαμόγελο θα σε συντροφέψει.. Γιατί θα σε συντροφέψει.. Αυτό είναι βέβαιο.. Το θέμα πάντα είναι να έχεις υπομονή, το θέμα είναι να είσαι έτοιμος να το δεχτείς και να το καλωσορίσεις όπως του πρέπει.. Σε σένα, που θα αρχίσεις να πιστεύεις πάλι.. Είμαι σίγουρος.. Ήρθε η ώρα σου.. Καληνύχτα..

Friday 19 June 2009

Carpe Diem..


Δεν είναι τυχαίο που ονόμασα το ιστολόγιό μου έτσι.. Προσπαθώ με κάθε δυνατό τρόπο να το θυμίζω στον εαυτό μου καθημερινά.. Φαίνεται απλό, δεν είναι.. Φαίνεται δύσκολο, δεν είναι.. Είναι σίγουρα εφικτό.. Όπως όλα τα πράγματα σε αυτό τον κόσμο.. Δεν υπάρχει κάτι που το θες πραγματικά και δεν γίνεται.. Αν δεν γίνει είναι επειδή εγώ (εσύ, εμείς, αυτοί) δεν προσπαθήσαμε αρκετά.. Και ο λόγος; Βαρεμάρα, φόβος, ανασφάλεια, κόμπλεξ, όπως θες πες το.. Ο καθένας έχει τους λόγους του για να μην προσπαθεί αρκετά για τα όνειρά του.. Το θέμα είναι τι ακριβώς θα μας κάνει το κλικ για να σπάσουμε αυτό το φράγμα και να σταματήσουμε να επαναπαυόμαστε στο "δεν πειράζει, μέρα είναι και αύριο".. Ναι μέρα είναι και αύριο, αλλά γιατί δεν μας κάνει το σήμερα που θα μας φέρει λίγο πιο κοντά στο επιθυμητό; Οπότε..

Carpe Diem..

Seize The Day..

Άδραξε τη μέρα..

Καλημέρα..

Monday 15 June 2009

Θάλασσα εσύ..



  • Στα υπέροχα τραγούδια..
  • Στις πανέμορφες ερμηνείες..
  • Στα κρυμμένα βλέμματα..
  • Στα αγαπημένα πρόσωπα..
  • Στα δάκρυα που κύλησαν..
  • Στα χαμόγελα που έμειναν..
  • Σε εσένα..
Ευχαριστώ..

Sunday 14 June 2009

Magic..


Όλοι μας, αργά ή γρήγορα, ονειρευτήκαμε να ζήσουμε τη μαγεία.. Μέσα από βιβλία, μέσα από μουσικές, μέσα από στιγμές, μέσα από ανθρώπους, μέσα από παραμύθια, καταστάσεις, συμπτώσεις, αριθμούς, παραστάσεις, προβολές, ερμηνείες, αναγνώσεις.. Η μαγεία βρίσκεται παντού γύρω μας, άσχετα με το πως την βλέπει, αναγνωρίζει και ονομάζει ο καθένας μας.. Για τον Α. είναι όταν οι πρώτες αχτίδες του ήλιου αγγίζουν το πρόσωπό του, για τον Β. όταν ακούει την αγαπημένη του μουσική, για την Γ. όταν βλέπει τον αγαπημένο της, για τον Δ. όταν μια φοβερή σύμπτωση του δείχνει ότι η ζωή παίζει ένα όμορφο παιχνίδι πίσω από την πλάτη του.. Για εσένα όταν με βλέπεις να χαμογελώ.. Για εμένα όταν σε βλέπω να χαμογελάς.. Για όλους μας όταν αναπνέουμε.. Όταν ερωτευόμαστε.. Όταν νιώθουμε.. Όταν πονάμε.. Όταν δακρύζουμε.. Όταν ΖΟΥΜΕ..

Καλημέρα..

Friday 12 June 2009

Διαόλου κάλτσα..

Το όνομά της; Λάγια.. Από που βγαίνει; Από γνωστό χωριό της Πελοποννήσου καθώς και από την Λάγια Μελάγια.. Χάσκι(ει) από τα λίγα.. Και εκεί που κάθεται και γλύφει όλο τον κόσμο και δείχνει το καλό της πρόσωπο, ξάφνου μπαίνω στο σπίτι και βλέπω τον κόκκινο καναπέ (που διακρίνεται και στην φωτογραφία) ξεσκισμένο, και μια Λάγια να με κοιτάζει σαν να μου λέει "Καλά να πάθεις.. Για να μάθεις να μην με βγάζεις πιο συχνά έξω.." Θα μου πεις, τι φταίει το ζωντανό.. Όπως έστρωσα θα κοιμηθώ..

Υ.Γ. 1. Και για όσους αναρωτιούνται για τον τίτλο, η Λάγια έχει μια αδυναμία στις κάλτσες.. Έχει καταπιεί 4 μέχρι τώρα..
Υ.Γ. 2. Αλλά ακόμα την αγαπάμε.. :)

Wednesday 10 June 2009

The devil's hands..


Δεν ξέρω αν ταιριάζει αυτός ο τίτλος απόλυτα.. Δεν ξέρω αν αυτό ο άνθρωπος έπαιζε διαβολικά ή θεϊκά, το μόνο που ξέρω είναι ότι έπαιζε υπέροχα.. Όταν ακούς τα δάχτυλα του Sergei Rachmaninoff να αγγίζουν το πιάνο, κατανοείς τι σημαίνει η λέξη μουσική.. Κατά την ταπεινή μου άποψη, ο Rachmaninoff ήταν (και μάλλον είναι και θα είναι) ο πιο βαθιά αισθαντικός συνθέτης.. Φυσικά έχουν γραφτεί πραγματικά αριστουργήματα στην κλασσική μουσική, αλλά θεωρώ ότι όταν ακούς τα κονσέρτο του -και μάλιστα από τον ίδιο- οι νότες δεν έχουν πια νόημα, γιατί πολύ απλά δεν τις προσέχεις.. Το αποτέλεσμα, ο ήχος που δημιουργούν τα δάχτυλά του, είναι ένας και μοναδικός..


Monday 8 June 2009

Sweet dreams, I'm made of these..

Μόλις ανακάλυψα στο διαδίκτυο κάποιες φωτογραφίες που έπρεπε πάση θυσία να δημοσιεύσω.. Πρόκειται για μια φωτογράφηση που έκανε η πασίγνωστη (και κατά τη γνώμη μου εξαιρετική) φωτογράφος Annie Leibovitz, για λογαριασμό της Disney.. Ας μιλήσουν οι εικόνες αντί για μένα (στην συγκεκριμένη περίπτωση θεωρώ ότι η κάθε εικόνα λέει πάνω από χίλιες λέξεις).. Μια φορά κι ένα καιρό..

Sunday 7 June 2009

Somewhere over the rainbow..


Κόκκινο, πράσινο, μπλε και ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε.. Δεκάδες χρώματα και κόμματα για την δική σας τέρψη και ευχαρίστηση.. Θεέ μου πιο πολύ για συνταγή του Μαμαλάκη μου ακούγεται, παρά για επικρατούσα πολιτική πραγματικότητα.. Κι όμως είναι πέρα για πέρα αληθινή.. 27 κόμματα έβαλαν υποψηφιότητα φέτος (αν μέτρησα καλά).. Θα μου πεις είναι καλό να υπάρχει πλουραλισμός και θα έχεις δίκιο, αλλά μήπως από τα 27 κόμματα αυτό που αξίζει πραγματικά είναι το 28ο; Ένα κόμμα ουτοπία; Θα έρθει ποτέ; Δεν το ξέρω.. Ίσως το ελπίζω, ίσως πάλι αδιαφορώ πλήρως..

Saturday 6 June 2009

Antichrist..


Είναι η ταινία που περιμένω πως και πως τον τελευταίο καιρό.. Δεν ξέρω γιατί λατρεύω αυτό τον σκηνοθέτη.. Ίσως γιατί ο Lars von Trier με κάθε του ταινία προκαλεί.. Ίσως γιατί μπαίνει σε μέρη του μυαλού που ο άνθρωπος αρνείται και φοβάται να εξερευνήσει.. Όπως και να έχει, τον θεωρώ έναν εξαιρετικά χαρισματικό σκηνοθέτη.. Και υπάρχουν άλλοι δυο λόγοι για να δούμε αυτή την ταινία: Willem Dafoe και Charlotte Gainsbourg.. Εν αναμονή λοιπόν..

Wednesday 3 June 2009

Κυρίες και κύριοι..Τάνια Τσανακλίδου..

Και πολύ κρατήθηκα.. Όχι φυσικά.. Δεν σκοπεύω να σας παρουσιάσω εγώ την Τάνια.. Ποιός είμαι άλλωστε; Όλοι την ξέρουμε.. Όλοι την έχουμε λατρέψει.. Και όσοι δεν το έχουν κάνει, στην ουσία την ξέρουν.. Γιατί το χαρακτηριστικό αυτού του πλάσματος (δεν μπορώ να βρω καλύτερη λέξη αυτή τη στιγμή) είναι η ικανότητά της να μπαίνει στην ψυχή του καθενός και να την διαλύει σε χίλια κομμάτια, για να την συναρμολογήσει αμέσως μετά, με την ίδια ευκολία.. Βουνό και θάλασσα, άσπρο και μαύρο, και όλα τα ενδιάμεσα.. Τραγουδίστρια, ηθοποιός, ερμηνεύτρια, καλλιτέχνης.. Με όλη την έννοια της λέξης.. Όποιος δεν την έχει δει από κοντά, δεν θα πω ότι έχει χάσει, απλά θα πω να σπεύσει στην πρώτη ευκαιρία.. Γιατί όταν η Τάνια ανεβαίνει πάνω στην οποιαδήποτε σκηνή, δεν τραγουδάει, δεν υποκρίνεται, δεν ερμηνεύει, γίνεται ένα με αυτό που λέγεται τέχνη και στο πετάει στα μούτρα.. Αν θέλεις πάρτο σου λέει.. Και καλά θα κάνεις να το πάρεις.. Δεν θα χάσεις.. Πίστεψέ με.. Άκου.. Και δες.. Νιώσε..



Ένα από τα πράγματα που μετανιώνω στην ζωή μου είναι που την ανακάλυψα αργά.. Που δεν ήμουν εκεί στις μεγάλες της στιγμές.. Στο μαγικό κουτί, στην Πιάφ, όπου ήταν μια Τάνια από άλλο κόσμο και για έναν άλλο κόσμο.. Γιατί πραγματικά πιστεύω ότι είναι λίγος αυτός ο κόσμος για να μπορέσει να αντέξει και να αναδείξει το βάρος αυτού του ταλέντου.. Τάνια, σε ευχαριστούμε.. Για όλα.. Για την κατάθεση στη μητέρα σου, που έγινε κατάθεση όλων μας, για τα παλάτια που χτίζεις στον βυθό της ψυχής σου και μας ανοίγεις απλόχερα την πόρτα, αν και στην ουσία δεν το θέλεις.. Θέλεις το κλειδί να είναι δικό σου, αλλά ευτυχώς για εμάς, έχεις αφήσει απ'έξω πολλά αντικλείδια.. Μην σταματήσεις ποτέ να μας προσφέρεις αυτό που μπορεί να νιώθεις ότι λυτρώνει εσένα, αλλά στην ουσία μας λυτρώνει όλους.. Γειά σου ρε Τάνια..

Εκείνο..


Έρχονται ώρες, που ξαφνικά σε πλημμυρίζει ολάκερο
η νοσταλγία του ανέκφραστου - σαν τη θολή, αόριστη ανάμνηση απ'τη γεύση ενός καρπού
πού'φαγες κάποτε, πριν χρόνια, σαν ήσουνα παιδί,
μια μέρα μακρινή, λιόλουστη - και θέλεις να τη θυμηθείς
κι όλο ξεφεύγει. Τα μάτια σου
γεμίζουν τότε από'να θάμπος χαμένων παιδικών καιρών.
Ή ίσως κι από δάκρυα.

Γι'αυτό σας λέω, πιστεύετε πάντοτε έναν άνθρωπο που κλαίει.
Είναι η στιγμή που σας απλώνει το χέρι του,
φιμωμένο και γιγάντιο,
Εκείνο που ποτέ δε θα ειπωθεί..

*Τάσος Λειβαδίτης, "Εκείνο"

Monday 1 June 2009

Πότε...;

  • Πότε θα σταματήσουν οι άνθρωποι να ασχολούνται με ανούσια πράγματα;
  • Πότε θα αρχίσω να πιστεύω στον εαυτό μου;
  • Πότε θα σταματήσουν οι άνθρωποι να κρίνουν κάποιον από μια λέξη;
  • Πότε θα σταματήσω να επαναπαύομαι στο ρήμα "Βαριέμαι";
  • Πότε θα δω ανθρώπους που αξίζουν να αμείβονται;
  • Πότε θα αρχίσουν οι άνθρωποι να γνωρίζουν πραγματικά ο ένας τον άλλον;
  • Πότε;
  • Πότε;
  • Π ό τ ε . . .
Ελπίζω η απάντηση να μην είναι απλά η αλλαγή του τόνου..

Ώσπου να έρθει αυτό το "πότε"..