Εκείνο..

Έρχονται ώρες, που ξαφνικά σε πλημμυρίζει ολάκερο
η νοσταλγία του ανέκφραστου - σαν τη θολή, αόριστη ανάμνηση απ'τη γεύση ενός καρπού
πού'φαγες κάποτε, πριν χρόνια, σαν ήσουνα παιδί,
μια μέρα μακρινή, λιόλουστη - και θέλεις να τη θυμηθείς
κι όλο ξεφεύγει. Τα μάτια σου
γεμίζουν τότε από'να θάμπος χαμένων παιδικών καιρών.
Ή ίσως κι από δάκρυα.

Γι'αυτό σας λέω, πιστεύετε πάντοτε έναν άνθρωπο που κλαίει.
Είναι η στιγμή που σας απλώνει το χέρι του,
φιμωμένο και γιγάντιο,
Εκείνο που ποτέ δε θα ειπωθεί..

*Τάσος Λειβαδίτης, "Εκείνο"