Dear Diary..

29/11/09

Τις προάλλες άκουσα μια φράση που θεώρησα ότι αντιπροσωπεύει πλήρως την γενιά μου. Μια φίλη μου, είπε: "Εσείς οι παλιοί, κατάπιατε αχόρταγα τον Χατζιδάκι και τον Γκάτσο και σε εμάς αφήσατε τη σαβούρα". Ακριβώς έτσι νιώθω κι εγώ ορισμένες φορές. Λες και είμαι εκτός της εποχής μου, σαν να μην ανήκω εδώ. Θα ήθελα να ανήκω τότε που πίνανε καφέ μαζί η Μελίνα, ο Μάνος, η Κατίνα, ο Νίκος και όλοι αυτοί που μας άφησαν σύξυλους σε μια φτηνή πραγματικότητα. Θα μου πεις, είναι στο χέρι μας να την αλλάξουμε. Και θα έχεις και δίκιο. Έτσι σήμερα αποφάσισα να ζωγραφίσω ακούγοντας Μάνο και Edith, προσπαθώντας να κλέψω λίγη από την έμπνευσή τους. Ποιός ξέρει; Μπορεί κάποια μέρα να με εμπνεύσει ένας άνθρωπος της πραγματικότητάς μου. Και τότε τα πράγματα δεν θα είναι τόσο φτηνά..

*Τελικά, διαβάζοντας αυτό το κείμενο σήμερα, κατάλαβα ότι υπάρχουν άνθρωποι.. Απλά είναι λίγοι.. Όμως από την άλλη, αν ήταν πολλοί, πως θα ξεχώριζαν; Σε αυτούς τους ανθρώπους λοιπόν..