Είναι μία από αυτές τις μέρες.. Που το παρελθόν έρχεται και σε στοιχειώνει.. Όμορφα ή επικίνδυνα.. Πάντως σε στοιχειώνει.. Και παρόλα αυτά, ενώ θλίβεσαι, βλέπεις ένα μικρό παραθυράκι με φως.. Ίσως γιατί οι άνθρωποι το έχουμε ανάγκη αυτό το παραθυράκι.. Και ελπίζεις.. Ελπίζεις να έχεις κι εσύ αυτή την αγκαλιά, αυτό το φιλί, αυτό το βλέμμα, αυτό το άγγιγμα, αυτή τη μοναδική στιγμή που θα κοιτάξεις ένα ζευγάρι μάτια και θα κάνεις έρωτα χωρίς να σκέφτεσαι τίποτα άλλο.. Και τα δύο σώματα θα ενωθούν σε ένα και θα νιώθεις τις ανάσες, τους ιδρώτες, τις φωνές, όλα σαν ένα.. Και θα πετάξεις μακριά με ένα τόσο υπέροχα ηλίθιο χαμόγελο.. "Πώς αλλιώς; Αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι.."
