"Γραμμές τρένου. Στον αέρα. Συζήτηση. Γνώριμα πρόσωπα τριγύρω. Βαριέμαι. Ο χρόνος παγώνει. ΕΣΥ. Από το πουθενά. Χαμογελάς. Χαμογελώ. Αδυνάτισες. Μου λείπεις. Και μένα. Θα περάσω να σε πάρω για βόλτα. Ναι. Θέλω. Πολύ."09:16
Ανοίγουν τα μάτια.. Το στόμα χαράζει ένα χαμόγελο στον αέρα.. Ένα πρόσωπο μεταφέρεται από την ονειρική πραγματικότητα στην πραγματική πραγματικότητα.. Όλα μοιάζουν φωτεινά, όμορφα και καινούρια.. Κάτι φαίνεται να έχει αλλάξει..
09:18
Πάλι το ίδιο πρόσωπο, σκέφτομαι.. Το ίδιο όμορφο πρόσωπο.. Το ίδιο υπέροχο χαμόγελο.. Που σε παρακινεί να χαμογελάσεις κι εσύ.. Τα ίδια χέρια που κάποτε σε είχαν αγγίξει.. Τα ίδια χείλια που κάποτε είχες φιλήσει.. Και που το αποτύπωμά τους δεν έχεις καταφέρεις να ξεχάσεις.. Και αυτό το όνειρο παραμένει ζωντανό..
09:20
Τελικά η ευτυχία και το χαμόγελο κρύβονται σε ένα απλό νεύμα.. Σε ένα απλό σκούντηγμα.. Σε ένα "γειά"..
09:26
Ήταν απλώς ένα όνειρο.. Το χαμόγελο σβήνει σιγά σιγά, καθώς η σκέψη ότι η ονειρική πραγματικότητα δεν συνδέεται με την πραγματική αρχίζει να σου πετρώνει το μυαλό.. Ναι.. Είναι απλά άλλη μια μέρα.. Χωρίς τα χείλη, το χαμόγελο, τα χέρια και το "γεια" που θέλεις να ακούσεις..
Δεν είμαι απαισιόδοξος άνθρωπος.. Καθόλου.. Ζω σε ένα αθεράπευτα ρομαντικό κόσμο, όσο και να μην το δείχνω.. Δεν πρόκειται να βγω από αυτό τον κόσμο, ότι και να βλέπω γύρω μου..
Αυτή η ιστορία -που τώρα ήταν απλώς ένα όνειρο- δεν έχει τελειώσει.. Το νιώθω.. Το πιστεύω.. Θέλω..
"Γειά"..
