Ακόμα ένα καλοκαίρι ήρθε.. Και σχεδόν πέρασε.. Ποτέ δεν έβλεπα το καλοκαίρι σαν διακοπές.. Τις διακοπές στο μυαλό μου τις έχω κάπως αλλιώς, πολύ διαφορετικά από τον υπόλοιπο κόσμο.. Ένα τζάκι, ασταμάτητη βροχή, παράθυρο με θέα στο δάσος, βράδυ με αστέρια, δύο κεριά, ένα χαρτί, ένα μολύβι, ένα γεμάτο τασάκι και πολλά τσιγάρα για να το ξαναγεμίσουν μόλις αδειάσει.. Περίεργος άνθρωπος.. Ναι, μπορεί..Ακόμα ένα καλοκαίρι λοιπόν θα περάσει.. Τις τελευταίες μέρες με ρωτάνε τι έχω, τι σκέφτομαι.. Και λέω τίποτα.. Δεν είναι το τίποτα το κλασσικό, το "δεν θέλω να ξέρεις τι έχω".. Είναι ένα τίποτα του δικού μου κόσμου, στον οποίο βρίσκομαι αυτό τον καιρό.. Μου αρέσει.. Νομίζω ότι κάθε χρόνο, μια φορά μου συμβαίνει αυτό.. Είναι σαν να το απαιτεί ο οργανισμός μου.. Να κλείσει το σύστημα, να μηδενίσει, να σκεφτεί, για να μπορέσει να συνεχίσει τον υπόλοιπο χρόνο..
Τι σκέφτομαι θα αναρωτιέσαι.. Τόσα πολλά και τόσα λίγα μαζί.. Κάποιος άνθρωπος που μπήκε στην ζωή μου έξαφνα, απροσδόκητα και τόσο ρομαντικά όσο στα περισσότερα βιβλία (φίλος μου είναι, μην πάει το μυαλό σου αλλού) μου είπε ότι αυτά που σκέφτομαι -μέσα στο κενό και στον κόσμο μου- είναι πολύ σημαντικά.. Μάλλον συμφωνώ.. Απλά σε αυτή την φάση το μυαλό μου τα σκέφτεται ως μηδενικά, ως τίποτα, ίσως γιατί αυτό έχει ανάγκη..
Συνεχίζεις να αναρωτιέσαι τι.. Να η απάντησή σου, αν την θέλεις και αν την έχεις ανάγκη..
Περασμένες αγάπες..
Χαμένοι έρωτες..
Ανεκπλήρωτα όνειρα..
Μελλοντικά σχέδια..
Αγαπημένοι άνθρωποι..
Μεγάλα σφάλματα..
Μικρές αλήθειες..
Καλή σου μέρα..
